وقتی استاد علی محمدی کشته شد تازه فیلم "ثریا میم" را دیده بودم... گاهی با چشمان بسته... و چندی بعد عادل در حالی که چشمانش برق میزد دی وی دی را جلویم گذاشت و گفت " خوراک خودته." باز هم یک سنگسار دیگر. این بار هم بلاهت انسان... هنوز نمی دانم نویسنده این زن دوست داشتنی را از کجای تاریخ بیرون کشیده – گشته ام ولی نیافته ام هنوز – ولی برای من که این اواخر همواره درگیر احوال زنان دانشمند بوده ام- با عنوان کامپوترها... کار زیاد و مزد کم - به واسطه ی ترجمه ی کتابم، البته فقط در حیطه ی علم فیزک و کمی تخصصی تر در کیهان شناسی، شنیدن "هاپشیا" در "آگورا" بیشتر آتشم زد.
زنی که 1200 سال قبل ار "کپلر" درباره ی چرخش زمین سخن می گوید و مدار بیضوی اش...اما به دلیل فرزانگی اش محکوم می شود به سنگسار... به دلیل چرا گفتنش... نمی دانم چرا وقتی مسیحیان وارد مدرسه شدند و کتاب ها را سوزاندند و حتا به مجسمه ی افلاطون هم رحم نکردند دلم لرزید... انزوای هاپشیا و ایمان آوردنش به زور تلخ است... به خصوص وقتی اعتراف می کند که به فلسفه اعتقاد دارد برای استدلال و بس. هاپشیا به فتوای مرد مسیحی متعصبی به مرگ محکوم شد... هنگامی که برهنه در مقابل صندلی مرد خدا می لرزید، مردی که دل سپرده اش بود وقتی، خفه اش کرد و بعد در بی اطلاعی دیگران سنگسار شد. هر قطعه از بدنش به یک گوشه ی شهر رفت و بعدها سوزانده شد... این زن با ناباوری تمام در خاورمیانه زندگی می کرده است... در اسگندریه... و این مجازات تخطی از قانون خداست! جالب که بعدها این مرد کشیش کلیسا شده و یک پزشک...
قرار بود اینجا فقط فیزک باشد وبس... قرار بود از حرکت بنویسم و دیگر مطالب.... سنگینم... سخت... "در زندگی زخم هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می خورد و می تراشد. این دردها را نمی شود به کسی اظهار کرد، چون عموما عادت دارند که این دردهای باورنکردنی را جزو اتفاقات و پیش آمدهای نادر و عجیب بشمارند و اگر کسی بگوید یا بنویسد، مردم بر سبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی می کنند آن را با لبخند، شکاک و تمسخر آمیز تلقی بکنند، زیرا بشر هنوز چاره و دوایی برایش پیدا نکرده و تنها داروی آن فراموشی به توسط شراب و خواب مصنوعی به وسیله افیون و مواد مخدره است ولی افسوس که تاثیر این گونه داروها موقت است و به جای تسکین پس از مدتی بر شدت درد می افزاید." (بوف کور صادق هدایت)
باز هم دلتنگم... دلم هوای خیسی باران کرده...
روزی همه ی دانشمندان مردند و وارد بهشت شدند.
آنها تصمیم گرفتند تا قایم باشک بازی کنند.
اینشتین اولین نفری بود که باید چشم می گذاشت.
او باید تا ۱۰۰ می شمرد و سپس شروع به جستجو میکرد.
همه پنهان شدند الا نیوتون …
نیوتون فقط یک مربع به طول یک متر کشید و درون آن ایستاد.
دقیقن در مقابل اینشتین...
اینشتین شمرد ۹۷,۹۸,۹۹,۱۰۰
او چشمانش راباز کرد و دید که نیوتون در مقابل چشمانش ایستاده است.
اینشتین فریاد زد نیوتون بیرون( ساک ساک) نیوتون بیرون( ساک ساک).
نیوتون با خونسردی تکذیب کرد و گفت من بیرون نیستم.
او ادعا کرد که اصلن من نیوتون نیستم.
تمام دانشمندان از مخفیگاهشان بیرون آمدند تا ببینند او چطور میخواهد ثابت کند که نیوتون نیست.
نیوتون ادامه داد که من در یک مربع به مساحت یک متر مربع ایستاده ام…
که من را نیوتون بر متر مربع میکند و از آنجایی که نیوتون بر متر مربع برابر یک پاسکال
می باشد.بنابراین من پاسکالم .پس پاسکال باید بیرون برود.
این متن دومین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.
زکات علم، نشر آن است. هر وبلاگ می تواند پایگاهی برای نشر علم و دانش باشد. بهره برداری علمی از وبلاگ ها نقش بسزایی در تولید محتوای مفید فارسی در اینترنت خواهد داشت. انتشار جزوات و متون درسی، یافته های تحقیقی و مقالات علمی از جمله کاربردهای علمی قابل تصور برای ,بلاگ ها است.
همچنین وبلاگ نویسی یکی از موثرترین شیوه های نوین اطلاع رسانی است و در جهان کم نیستند وبلاگ هایی که با رسانه های رسمی خبری رقابت می کنند. در بعد کسب و کار نیز، روز به روز بر تعداد شرکت هایی که اطلاع رسانی محصولات، خدمات و رویدادهای خود را از طریق بلاگ انجام می دهند افزوده می شود.
این متن اولین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.
مرد خردمند هنر پیشه را، عمر دو بایست در این روزگار، تا به یکی تجربه اندوختن، با دگری تجربه بردن به کار!
اگر همه ما تجربیات مفید خود را در اختیار دیگران قرار دهیم همه خواهند توانست با انتخاب ها و تصمیم های درست تر، استفاده بهتری از وقت و عمر خود داشته باشند.
همچنین گاهی هدف از نوشتن ترویج نظرات و دیدگاه های شخصی نویسنده یا ابراز احساسات و عواطف اوست. برخی هم انتشار نظرات خود را فرصتی برای نقد و ارزیابی آن می دانند. البته بدیهی است کسانی که دیدگاه های خود را در قالب هنر بیان می کنند، تاثیر بیشتری بر محیط پیرامون خود می گذارند.